Adwentowe przygotowanie serca

W okresie Adwentu bardzo ważnym, wymownym i często stosowanym znakiem domowej liturgii jest świeca. Świece i lampiony posiadają bogatą symbolikę:

Chrześcijanie od początku używali światła podczas zgromadzeń liturgicznych, które często były celebrowane wieczorem lub nocą. Światło rozpraszające ciemności stosowane więc było z pobudek praktycznych.

W liturgii Kościoła jako znak, symbol, światło stosowane jest od IV wieku. Św. Hieronim pisze: We wszystkich kościołach Wschodu zapala się świece, gdy Ewangelia ma być czytana, chociaż już słońce świeci. Dzieje się to oczywiście nie dlatego, aby ciemność rozproszyć, lecz aby dać wyraz radości. Światło jest więc symbolem radości. Głównie jednak światło jest symbolem Chrystusa, gdyż prorocy zapowiadali Go jako światłość (Iz 49,6). Jezus jest prawdą, a więc źródłem oświecenia. On sam, Jego życie, głoszona Ewangelia, każdy Jego czyn są dla nas światłością.

Świeca jest również symbolem życia chrześcijanina, zgodnego z przykazaniami Bożymi, który jest włączony w Chrystusową światłość. Jest także znakiem gotowości na spotkanie Jezusa na progu wieczności. Staropolski zwyczaj nakazywał przy zapalaniu światła mówić: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus” na znak, że światło jest znakiem obecności Jezusa Chrystusa.

Ze światłem kojarzy się nieodzownie jego źródło. W Adwencie wyróżniamy kilka rodzajów świec:

• Świeca roratnia – wysoka świeca koloru białego lub jasnożółtego, przewiązana białą lub niebieską wstążką, udekorowana mirtem.
• Świeca kalendarzowa – jest to bogato zdobiona świeca z motywami adwentowymi i zapalana jest w czasie modlitw rodzinnych i przy posiłkach.
• Świeca Maryjna – jest koloru jasnego z postacią Niepokalanej lub symbolami maryjnymi.
• Lampiony Adwentowe – przygotowuje się je najczęściej z kartonu. Stanowi on formę czworoboku zamkniętego, którego ścianki, podklejone od wewnątrz kolorową bibułką, przypominają gotyckie witraże z symbolami chrześcijańskimi lub scenami biblijnymi. Wewnątrz umieszcza się świecę, która zapalana jest w czasie modlitw lub wieczornic adwentowych. Lampiony umieszcza się w domu na widocznym miejscu. Idąc na roraty dzieci zabierają je ze sobą do kościoła. „W niektórych parafiach zachował się piękny zwyczaj, że ludzie gromadnie i ze światłami śpieszą na roraty” – wspomina w swoim przemówieniu papież Jan Paweł II. Lampion adwentowy umieszczony w „domowym sanktuarium” jest dobrą ilustracją do przypowieści Jezusa o roztropnych pannach, które zabrały oliwę do naczyń i z płonącymi lampami oczekiwały na przyjście Oblubieńca.

Na rozpoczęcie Adwentu można w domu zorganizować i przeżyć domową Liturgię Światła. Wszyscy gromadzą się wokół rodzinnego ołtarzyka przygotowanego na okres Adwentu, na którym pali się świeca adwentowa lub świece w wieńcu adwentowym. Każdy z uczestników obrzędu trzyma w ręku własną świecę chrzcielną lub inną. Na początek liturgii wszyscy śpiewają wybraną pieśń adwentową, po czym przewodniczący liturgii (najczęściej ojciec lub matka) zapala swoją świecę od świecy adwentowej, podnosi ją do góry i mówi:

1. Jestem gotowy(a) na przyjście Pana.
2. Bogu niech będą dzięki.

Wszyscy zapalają trzymane w rękach świecie mówią razem:

1. Jesteśmy gotowi na przyjście Pana.
2. Bogu niech będą dzięki.
3. Stojąc z zapalonymi świecami wysłuchajmy słów Ewangelii wg św. Łukasza, w której Jezus wzywa nas do gotowości i ciągłej czujności, gdyż godzina Jego przyjścia nie jest znana nikomu.

„Jezus powiedział do swoich uczniów: >Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy podobni do ludzi, oczekujących powrotu swego pana z uczty weselnej, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których Pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc, będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi owi słudzy, gdy ich tak zastanie. A to rozumiejcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie złodziej ma przyjść, nie pozwoliłby się włamać do swego domu. Wy też bądźcie gotowi, bo o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie.<”
Oto Słowo Pańskie.

W: Chwała Tobie, Chryste.

 

Następnie można wyrazić wdzięczność Panu Bogu w modlitwie:

– za dar życia doczesnego i wiecznego,

– za światło Ewangelii,

– za oczyszczenie nas z win i grzechów,

– za radość oczekiwania na spotkanie z Panem.

Modlitwa: Ojcze nasz….

Opracowano na podstawie: Bp Józef Wysocki Rytuał Rodzinny, s. 34-41

 

Propozycję dla dzieci i rodziców:

1. Zabawa „Ukryte światło”. Zabawę można przeprowadzić w domu. Najlepiej kiedy jest już ciemno. Zapalamy znicz lub latarkę i ukrywamy je w dowolnym miejscu w domu. Zadaniem dziecka jest odnaleźć ukryty lampion.
2. Opowiadanie „Światło w sercu” – posłuchaj opowiadania, porozmawiaj z dzieckiem o jego treści. Poproś dziecko, aby spróbowało narysować obrazek do usłyszanego opowiadania lub narysuj je wspólnie z dzieckiem, kliknij TUTAJ.
3. Zabawa w skojarzania „Co daje nam światło?”, „Co byłby, gdyby nie było światła?” – propozycje dzieci. Wprowadzenie ich w temat, że to właśnie Jezus jest tym Światłem, Na zakończenie można zaśpiewać pieśń: „Wy jesteście na ziemi światłem Mym”, kliknij TUTAJ.

Wy jesteście na Ziemi światłem Mym. x2
Aby ludzie widzieli dobre czyny w was
I chwalili Ojca, który w Niebie jest. x2

My jesteśmy na Ziemi światłem Twym. x2
Aby ludzie widzieli dobre czyny w nas
I chwalili Ojca, który w Niebie jest. x2

Matko, pomóż na Ziemi światłem być. x2
Aby ludzie widzieli dobre czyny w nas
I chwalili Ojca, który w Niebie jest. x2

4. „Lampion” – wspólne wykonanie lampionu. Nie jest to kolejna dodatkowa praca, ale okazja do wspólnie spędzonego czasu. Można skorzystać z zaproponowanych wzorów, znajdziesz je klikająć TUTAJ.

 

ZACHĘCAMY RÓWNIEŻ DO PRZECZYTANIA:

Abp Ryś na adwent: O symbolice światła

„Jednym z najważniejszych znaków adwentu jest światło. W kościołach pojawiają się adwentowe wieńce – z czterema świecami zapalanymi kolejno w kolejnych tygodniach, by osiągnąć pełnię światła na progu Bożego Narodzenia. Przy ołtarzach płonie też świeca roratnia – znak Maryi, która już w sobie (w swoim łonie) nosi wcielone Słowo, dla innych jeszcze niewidoczne. Idziemy też ze światłem na roraty, rozświetlając ostatnie nocne godziny. Adwent woła: „więcej światła!”.

Ile razy myślę o świetle, tyle razy – na zasadzie pierwszego skojarzenia – przypomina mi się tekst Tischnera, w którym objaśniał on znaczenie światła, przywołując obraz starej góralskiej kuźni. Oto kuźnia: palenisko, kowadło, przy nim kilku mężczyzn kuje żelazo. Jeden z nich trzyma je w obcęgach, pozostali uderzają w nie młotami – po kolei, rytmicznie: jeden, drugi, trzeci; jeden, drugi, trzeci.

Wyobraźmy sobie jednak, że naraz w owej kuźni gaśnie światło. W jednej chwili wszystko się urywa. Niby wszystko jest: obcęgi i młoty, kowadło i żelazo, ludzie chętni do pracy. Nie mogą jednak pracować, gdyż jest ciemno. Żaden z nich nie wie, czy trafi swym młotem w kowadło. Czy niechcący nie trafi sąsiada? Czy sam nie zostanie uderzony? Nikt też nie wie, co stanie się z wykuwanym przedmiotem… W miejsce poprzedniej harmonii wkrada się niepewność, lęk i podejrzliwość. W ciemności – pisał Tischner – ludzie wyglądają jak upiory.

Jakie jest więc owo adwentowe światło? Jest podwójne. Po pierwsze adwent mówi nam, że przyszłość należy do Boga. Że ostatnie słowo w dziejach człowieka i świata należy do Boga. Że On „przychodzi do nas z przyszłości” (Pierre Talec). Adwent jest zdecydowanym protestem wobec wszelkiego rodzaju fatalizmów, które usiłują nam wmówić, że „dobrze to już było, a teraz może już być tylko gorzej”. Że „nic nie ma sensu”, gdyż „i tak nie ma innej przyszłości, jak tylko fatalna”!

Adwent mówi o Paruzji, a więc o ostatecznym triumfie światła i dobra, i piękna. I sensu!

Po drugie Adwent wskazuje na wieloraką obecność Boga w świecie. Na wcielenie. Bóg szuka ciała. I ciągle je znajduje. W Kościele. W drugim człowieku. W każdym człowieku! W trakcie Echa Asyżu w Krakowie (24 listopada 2011 r.) mufti muzułmański mówił, że wystarczającym argumentem za tym, by kochać drugiego, jest świadomość, że Bóg go stworzył. Podtrzymuje go też w istnieniu i jakoś się z nim utożsamia.

Wiedzieć jedno i drugie – dużo to czy mało? Czy światło Adwentu może sprawić, byśmy na nowo stali się zdolni razem pracować? Działać? Modlić się? Wyzbyć się podejrzliwości? Nabrać do siebie wzajemnego zaufania? Odnaleźć się we wspólnocie? Czy nie za dużo się spodziewamy po prostym znaku liturgicznym?

źródło: https://tischner.pl/abp-rys-adwent-o-symbolice-swiatla 

 Opracowała: s, Marcelina Zoń, s. Katarzyna Sikora

ŻŁÓBEK ADWENTOWY

Pusty żłóbek w czasie Adwentu jest znakiem tęsknoty i oczekiwania.

Żłóbek ten można pobłogosławić w czasie modlitewnego spotkania na początku Adwentu.

OBRZĘD BŁOGOSŁAWIENSTWA ŻŁÓBKA:

 P: Prośmy Pana Boga, aby pobłogosławił ten żłóbek przygotowany na pamiątkę oczekiwania narodzin Jezusa.

P: Módlmy się: Prosimy Cię, Wszechmogący Boże, pobłogosław ten żłóbek, który przygotowaliśmy dla uczczenia narodzenia w ciele Jednorodzonego Syna Twojego, spraw, aby wszyscy, którzy w tym znaku z pobożnością będą czcić tajemnicę Jego Wcielenia, zostali napełnieni światłem Jego chwały. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków.

1. W. Amen.

(bp J. Wysocki, Rytuał rodzinny, wyd. Duszpasterstwa Rolników, Włocławek 2003, s.73)

Najlepszym sposobem przemiany jest pełnienie dobra w swoim środowisku, pełnienie czynów wynikających z miłości, zgodnie ze słowami Chrystusa: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich, mnieście uczynili” (Mt 25,40).

Widok żłóbka z sianem dobrych uczynków napełnia dziecko tęsknotą za Zbawicielem przy pójściu na spoczynek, jak i przy przebudzeniu się rankiem. W dzień Bożego Narodzenia każde dziecko budząc się ze snu znajduje w swoim żłóbku figurkę Dzieciątka Jezus lub uroczyście wkłada.

(bp J. Wysocki, Rytuał rodzinny, wyd. Duszpasterstwa Rolników, Włocławek 2003, s.47)

Propozycja 1:

Żłóbek adwentowy

Na pierwszą niedzielę Adwentu dzieci z pomocą rodziców wykonują żłóbek (np. drewniany, papierowy, z wikliny).

Jak zrobić żłóbek bożonarodzeniowy? – zobacz, TUTAJ.

Jak zrobić prosty żółbek? – zobacz, TUTAJ.

Propozycja 2:

Siano dobrych uczynków

Dzieci każdego dnia wieczorem przy modlitwie, robiąc rachunek sumienia za każdy dobry uczynek wkładają jedną słomkę siana do żłóbka. Dzieci starają się wypełnić żłóbek słomkami siana, aby przygotować posłanie dla Dzieciątka Jezus.

Propozycja 3:

Serduszka dobrych uczynków

Dzieci wkładają do żłóbka serduszka z napisanym (przy pomocy rodziców) spełnionym  dobrym uczynkiem.

Propozycja 4:

Dzieci przynoszą do ochronki serduszka z napisanym dobrym uczynkiem spełnionym minionego dnia w domu i wkładają do żłóbka w ochronce. Każdego dnia można losować serduszko – dziecko, którego serce zostanie wylosowane może np. na 1 dzień zabrać do domu figurkę Maryi, przy której pomodli się z rodziną w domu – o dobre przygotowanie serca na Narodziny Dzieciątka Jezus.

Propozycja 5:

Figurki do żłóbka:

Dzieci na każdą kolejną niedzielę Adwentu przygotowują figurki (z papieru lub innego materiału), które będą umieszczać obok żłóbka: Abraham (I Niedziela Adwentu), Izajasz (II Niedziela Adwentu), św. Jan Chrzciciel (III Niedziela Adwentu), Matka Boża (IV Niedziela Adwentu), św. Józef (przeddzień wigilii Bożego Narodzenia), Dzieciątko Jezus (Wigilia), pasterze, owce i aniołowie (na Boże Narodzenie). Dzieci wykonując dana postać głębiej ją poznają.

(bp J. Wysocki, Rytuał rodzinny, wyd. Duszpasterstwa Rolników, Włocławek 2003, S.75)

Propozycja 6

Wiersz, który może stać się modlitwą adwentową:

Święta Panienko, bardzo Cię proszę,
Zechciej mi pomóc.
Chcę przyjąć dobrze Dzieciątko Boże
U siebie w domu.
Żłóbeczek zrobię, siano położę,
Światła zaświecę…
Lecz Syn Twój Jezus, Dzieciątko Boże,
Patrzy na serce.
Uczyń je jasnym jak śnieżek biały,
Jak szron srebrzysty,
Wtedy zamieszka Twój Synek mały
W mym sercu czystym.

(bp J. Wysocki, Rytuał rodzinny, wyd. Duszpasterstwa Rolników, Włocławek 2003, s.48

Czas Adwentu przygotowuje nas na Boże Narodzenie. Bł. Edmund zachęca do zachowywania i przekazywania tradycji i świętowania w rodzinie. Z okresem Bożego Narodzenia związany jest również zwyczaj adoracji przy żłóbku.

Bł. Edmund pisze o obecności żłóbka na zrobionym  ołtarzyku – opisując jak ma wyglądać uroczyste obchodzenie gwiazdki na zakończenie Adwentu. 

Uroczystością zakończającą Adwent jest gwiazdka. Ołtarzyk ma byś ile można ustrojony w choiny ze stoczkami. Na ołtarzyku ustawiona szopka pokryta słomą ze sprzątnionych przez dzieci zbóżek w ogródku. Pod szopą ma stać żłóbek lub mała kolebka z Dzieciątkiem Jezus. Pod ołtarzykiem złożony będzie snopeczek z tej samej słomy i drugi z sianka. Śpiewanie kolęd rozpocznie uroczystość, potem nastąpią zapytania z katechizmu, z powiastek świętych i opowiadanie Narodzenia Pańskiego. Dalej będą obdzielone dziatki darami gwiazdkowymi: jabłuszkami, strucelkami, orzeszkami i pierniczkami, a na koniec odbędzie się łamanie opłatkami, pomiędzy wszystkimi przytomnymi gośćmi i dziećmi. Ma być także zachowany starodawny zwyczaj, aby garść z owego sianka z opłatkiem była podana bydlątku, przyprowadzonemu przed próg domu.

(zob. Reguła Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej § 62).

Zachęcamy do rodzinej adoracji Dzieciątka, śpiewu kolęd oraz gwiazdkowych prenentów, którymi mogą być nawet drobne upominki samodzielnie przygotowane „Dalej będą obdzielone dziatki darami gwiazdkowymi: jabłuszkami, strucelkami, orzeszkami i pierniczkami…” – jak proponował bł. Edmund.

Wzór seduszka, kliknij TUTAJ.

Opracowała: s. Beata Pałkowska

 

ADWENT, to czas przygotowania do Świąt Bożego Narodzenia, radosny czas oczekiwania na Boże Narodzenie. Na ten czas w ochronce przygotowywana jest okolicznościowa dekoracja, która pomaga przeżywać czas oczekiwania.

Zachęcamy, by również w naszych rodzinnych domach nie zabrakło oczekiwania na Narodziny Dzieciątka Jezus. Może warto na ten czas przygotować rodzinny wieniec adwentowy, który pomoże nam przeżywać poszczególne tygodnie Adwentu w oczekiwaniu na Boże Narodzenie.

Dlaczego WIENIEC ADWENTOWY?

Jednym z najbardziej wymownych zwyczajów adwentowych jest wieniec adwentowy. Zwyczaj umieszczania w domu zielonego wieńca z czterema świeczkami zrodził się we wschodnich Niemczech. Wywodzi się on z symboli światła, które występowały w folklorze przy końcu listopada i na początku grudnia. Chrześcijanie  przechowywali i utrzymywali wiele z tych symboli światła i nadali im ewangeliczną interpretację.

Dlatego wskazanym jest, aby w każdej rodzinie chrześcijańskiej został umieszczony i pobłogosławiony wieniec adwentowy. Wykonuje się go z gałązek szlachetnych drzew iglastych, takich jak: świerk srebrzysty, jodła pospolita, daglezja zielona lub też sosna zwyczajna. Wieniec może być również wykonany z liści laurowych lub mahoniowych. Wieńce adwentowe możemy już nabyć w sklepach, lepiej jednak będzie, gdy wykonamy je sami.

Wykonanie jest proste. Na kole drucianym o średnicy 20-40 cm przymocowujemy zielone gałązki lub liście, a następnie umieszczamy w tak wykonanym wieńcu cztery świece symbolizujące cztery niedziele adwentowe, które najczęściej są koloru szat liturgicznych poszczególnych niedziel, tzn. trzy koloru fioletowego i jedna różowego (III niedziela zwana jest „Gaudete” od pierwszych słów antyfony na wejście w czasie liturgii Mszy św.; Flp 4,4.5)

Świece mogą być również  koloru czerwonego lub innego wyrażającego radość oczekiwania. (…) Świece w wieńcu mogą palić się w czasie modlitwy rodziny, a także w czasie wspólnych spotkań i posiłków.

BŁOGOSŁAWIEŃSTWO WIEŃCA ADWENTOWEGO

Jeśli istnieje taki zwyczaj w parafii, możemy dokonać błogosławieństwa wieńca w kościele. Praktycznie jest jednak dokonać tego obrzędu w gronie rodziny, w sobotni wieczór przed I niedzielą Adwentu. Będzie to najlepszy sposób rozpoczęcia przeżywania Adwentu w rodzinie jako domowym kościele.

1. W imię Ojca, i Syna i Ducha Świętego.
2. Amen.
3. Wieńce i świece adwentowe są wymownymi symbolami okresu oczekiwania. Światło wskazuje drogę, rozprasza ciemności, usuwa lęk i daje poczucie bezpieczeństwa. Przy świetle gromadzą się rodziny oraz inne ludzkie wspólnoty. Światło jest również symbolem Chrystusa, Światłości świata. Kolejne zapalanie czterech świec umieszczonych na wieńcu adwentowym symbolizuje zbliżanie się narodzin Chrystusa. Zielone gałązki wieńca adwentowego są symbolem nadziei na zwycięstwo światła nad ciemnością, życia nad śmiercią.

Prośmy Pana Boga, aby pobłogosławiła ten wieniec i świece adwentowe i światłem Swojego Syna rozjaśnił ciemności naszego serca.

1. Błogosławiony jesteś, Panie, nasz Boże, Królu wieków. Ty pozwalasz nam w tym roku przeżywać radość oczekiwania przyjścia Twojego Syna. Pobłogosław ten wieniec i świece i umocnij w nas nadzieję zbawienia. Niech ten wieniec przypomina nam, że Ty trwasz na wieki i żyjesz w niedostępnej światłości. Spraw, abyśmy oświeceni światłem Chrystusa, który nas nawiedza, trwali na modlitwie i wyszli na jego spotkanie ze światłem wiary i miłości. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków.
2. W. Amen.

 

(RYTUAŁ RODZINNY, Bp Józef Wysocki, Wydawnictwo Duszpasterstwo Rolników, Włocławek 2003, s. 24-25)

 

ZAPALENIE ŚWIECY

Na początku każdego tygodnia Adwentu zapalamy o jedną świecę więcej. W ten sposób staramy się wyrazić narastanie nadziei od początkowego zapalenia jednej do pełnego blasku światła w Dzień Narodzenia Pańskiego.

W domu ceremonia zapalania świec może odbywać się w sobotę wieczorem.

• W wigilię pierwszej niedzieli Adwentu ojciec lub głowa rodziny może pobłogosławić wieniec i powierzyć zapalenie pierwszej świecy najmłodszemu dziecku. Cała rodzina jest obecna, odmawia modlitwę i śpiewa pieśń.
• W następną sobotę powtarza się ceremonię i tym razem najstarszy członek rodziny zapala dwie świece.
• W trzecim tygodniu robi to matka.
• W czwartym, ostatnim, przychodzi kolej na ojca.

 

Modlitwę odmawianą przy zapalaniu świec można też odmawiać przed posiłkiem w ciągu całego tygodnia.

Symbolika tego obrzędu przemawia sama za siebie, ale można ją też wyjaśnić w następujący sposób:

• Pojedyncza świeca mówi nam o nadziei w pełnym ciemności świecie. Przypomina nam o wiekach przed Chrystusem, o upadku człowieka i wygnaniu z Raju oraz przedstawia obietnicę nadejścia Zbawiciela.
• Dwie świece symbolizują narastającą nadzieję zbawienia pielęgnowaną poprzez wieki przez proroków aż do Jana Chrzciciela.
• Trzy świece zapowiadają, że czas spełnienia się przybliża, myślimy o Maryi, Gwieździe Porannej, która zapowiada przyjście Syna Sprawiedliwości.
• I nareszcie, cztery świece reprezentują samego Chrystusa, który jest „światłością świata”.

 

(ADWENT, BOŻE NARODZENIE, OBJAWIENIE PAŃSKIE, Wincenty Ryan OSB, Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów, Kraków 1998, zob. więcej – s. 25-27)

 

Dlaczego WIECZORNICA ADWENTOWA?

W dawnej polskiej tradycji istniał zwyczaj religijnych spotkań w długie adwentowe wieczory. Miały one formę wspólnej modlitwy w rodzinie, śpiewu i czytania Pisma Świętego, a także żywotów świętych. Była to forma wspólnotowego oczekiwania na przychodzącego Zbawiciela (…).

(RYTUAŁ RODZINNY, Bp Józef Wysocki, Wydawnictwo Duszpasterstwo Rolników, Włocławek 2003, s. 95)

 

O Wieczornicach pisał również w swoich notatkach bł. Edmund Bojanowski określając je jako:  przyjęcie wieczorne, zabawa, zgromadzenie wieczorne połączone ze śpiewem, tańcami, (…) itp.

Były to spotkania szczególnie w czasie zimowym, kiedy nie było prac w polu, a więc również w Adwencie. O Wieczornicach błogosławiony tak pisał:

Wieczornica to gwiazda wieczorna, która nad ranem wschodzi pod nazwą jutrzenki, dała miano schadzkom wieczornym wieczornicom. Wszystko zaś co składa wieczornicę, tj. pieśni, powieści itd., są głównie u ludu przez niewiasty zachowywanymi. Jest to przejaw działalności niewieściej.

Wieczornica, gwiazda zapadająca wieczorem, jest upadkiem Ewy rozpoczynającym Adwent, a wzejście tejże samej gwiazdy, pod nazwą Jutrzenki, jest wzejściem Niepokalanej poczęciem Najśw. Panny, której czci Adwent jest poświęcony i wyłącznie obchodzony w Polsce.

Starsze (dzieci) ćwiczą się w czytaniu głośnym na polu, na wieczornicach czytanie Żywotów Św.Św. odnosi się do rachunków sumienia.

 

(KOMPENDIUM EDUKACYJNE, red. s. Maria Loyola Opiela, Lublin 2016, s. 83,184,436)

 

Może warto zorganizować Rodzinną Wieczornicę adwentową np. w każdą niedzielę Adwentu – by był to wspólnie spędzony czas: na modlitwie, czytaniu Pisma Świętego, śpiewaniu pieśni adwentowych, opowiadaniach o rodzinnych zwyczajach tradycjach, wspomnień i rozważań, poezji, muzyki… na pewno będzie to bardzo cenny czas, który będzie owocował w codziennym życiu, bo gdzie jak nie w rodzinie dzieci nauczą się świętowania, przekazywania i szanowania tradycji…

 

Dlaczego WSPÓLNY ŚPIEW?

Śpiew pieśni jest dla małych dzieci niezwykle atrakcyjny. Nabiera jeszcze większego znaczenia, gdy jest wykonywany z osobami dla nich najważniejszymi. Dlatego zachęcamy do rodzinnego śpiewania tradycyjnych pieśni adwentowych w każdą niedzielę Adwentu, niech będzie to czas Rodzinnych Adwentowych Wieczornic, które będą nas przygotowywać na Boże Narodzenie, a także będą formą wspólnie spędzonego czasu i umacniania rodzinnych więzi.

Propozycje pieśni tradycyjnych:

„Oto Pan Bóg przyjdzie? – posłuchaj.

„Spuście nam na ziemskie niwy” – posłuchaj.

„Archanioł Boży Gabriel” – posłuchaj.

Piosenka Adwentowa dla dzieci „Adwent, adwent” – posłuchaj.

1. Adwent, Adwent, my czekamy na Twe urodziny.

Adwent, adwent, zaraz przyjdziesz do naszej rodziny.

2. Panie Jezu my czekamy na Twe Urodziny.

Panie Jezu zaraz przyjdziesz do naszej rodziny.

 

Jak wykonać adwentowy wieniec ? Np. z elementami gwiazdki:

Propozycji i wzorów możemy znaleźć wiele, najpiękniejszy będzie na pewno adwentowy wieniec wykonany wspólną rodzinną pracą mamy, taty i dzieci. Propozycja wieńców adwentowych, kliknij TUTAJ.

Opracowała: s. Edyta Piekarz

Światło w liturgii jest bardzo wymownym znakiem, który wyraża radość, a nade wszystko Chrystusa, który mówi o sobie w Słowie „Ja jestem światłością świata, kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (J 8,12).

W ciemności człowiek czuje się źle i niepewnie, nawet znając drogę, może zbłądzić. Światłość jest darem Bożym: „Wtedy to rzekł Bóg: Niech się stanie światłość. I stała się światłość. Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą” (Rdz 1, 3-5).

RORATY

Roraty, czyli adwentowe msze odprawiane są zazwyczaj przed wschodem Słońca. Nazwa „roraty” pochodzi od pieśni na wejście, rozpoczynającej się od słów „Rorate caeli desuper” – „Spuśćcie rosę niebiosa”. Msza ta jest mszą o Najświętszej Maryi Pannie w okresie Adwentu. jako jednym ze znaków szczególnej obecności Maryi w okresie adwentu, która oczekiwała Mesjasza w sposób wyjątkowy. W czasie Rorat roratka, czyli szczególna świeca, która jest zapalana, symbolizuje patronkę adwentowego oczekiwana – Maryję. To Ona najpełniej oczekiwała przyjścia Zbawiciela. Teraz razem z Kościołem czeka na ponowne przyjście chwalebnego, uwielbionego Chrystusa, a królując w niebie razem z Nim, wspiera Kościół w jego oczekiwaniu na ostateczny Dzień Pański.

ŚWIECA RORATNIA

Jest to biała świeca, którą dekoruje się zielenią i ozdabia białą kokardą. W kościołach umieszczana jest obok ołtarza i zapalana w czasie roratnich Mszy świętych. Symbolizuje Maryję, która w mroczny czas adwentowy w swoim łonie niesie światu Chrystusa – Światłość Prawdziwą.

(Wysocki Józef ks., Rytuał Rodzinny, 1986, str. 26-27, 59.)

 

Zadanie rodzinne: przygotujcie domowy ołtarzyk modlitewny, na którym własnoręcznie przygotowana świeca roratnia będzie umieszczona obok figurki Maryi. Zapalać ją można podczas wieczornej modlitwy całej rodziny.

Intencją, jaka może towarzyszyć tej szczególnej modlitwie może być modlitwa dziękczynna za dar życia każdego z członków Rodziny i za te kobiety, które oczekują na narodziny dziecka. Pięknym zwyczajem może stać się dzień 8 grudnia w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, kiedy świeca udekorowana będzie dodatkowo kwiatami. Po jej poświęceniu i zapaleniu  można odmówić dziesiątek różańca – tajemnicę Zwiastowania i zaśpiewać maryjną pieśń.

Cały Adwent szczególnie poświęcony jest Maryi. Do przeżywania poszczególnych dni adwentu w duchu maryjnym zachęcał Edmund Bojanowski. Pięknym zwyczajem będzie, kiedy cała Rodzina w soboty – w dzień poświęcony Maryi spotykać się będzie na wspólnej modlitwie, i rozważaniu Słowa Bożego. Maryja rozważała w swym sercu Słowo Pana Boga i w Niej „Słowo Ciałem się stało”.

Po Zwiastowaniu kiedy Maryja z pośpiechem poszła do Elżbiety, dała nam wzór pięknego spotkania z drugim człowiekiem. Dlatego w tych adwentowych dniach, kiedy cała rodzina będzie się spotykała przy Maryi zachęcamy, by figurka Maryi „wędrowała” w rodzinnej wspólnocie. Np. gdy figurkę będzie przekazywał Tato dla Mamy niech powie jej dobre słowo, jak Maryja Elżbiecie. Będzie to przykład dla dzieci, które kolejno mogą przekazywać sobie figurkę Maryi podczas wspólnej wieczornej modlitwy.

 

Propozycje rozważania:

• Mt 21, 28-32

Jezus przedstawia nam historię o dwóch synach. Pierwszy syn poproszony przez ojca, aby poszedł pracować do winnicy powiedział, że pójdzie. Ale w ostateczności nie poszedł. Drugi syn powiedział, że nie pójdzie, ale kiedy się zastanowił, poszedł tak, jak go prosił ojciec. Pan Jezus pyta nas, który syn spełnił prośbę ojca? Uczniowie odpowiedzieli, że ten drugi, który najpierw powiedział, że nie pójdzie, ale kiedy się zastanowił, poszedł.

1. Czy zdarza się między nami, że coś chętnie obiecujemy, a potem tego nie wykonujemy?
2. Co jest dla każdego z nas najtrudniej wykonać, jaką obietnicę spełnić?

„Panie Jezu przepraszamy Cię za to, że czasami trudno nam wypełnić to, co postanowiliśmy. Przepraszamy, że czasami kłamiemy zamiast powiedzieć, że nie chce się nam, że nie damy rady czegoś wykonać. Dziękujemy, że nam przebaczasz grzechy, że nie gniewasz się na nas, kiedy zbłądzimy, ale czekasz na nasze przeproszenie i przytulasz nas do swojego serca.”

• Mt 11, 16-19

Pan Jezus pewnego dnia żalił się do swoich uczniów, że został posłany od Boga i chce nam opowiedzieć o Jego miłości do nas, a ludzie nie chcą uznać jego Słowa i żyć tak, jak On pragnie, bo tylko tak możemy dostać się do Nieba.

1. Czy my chętnie słuchamy Pana Jezusa?
2. Czy czytamy Pismo Święte, żeby razem słuchać, co Pan Jezus pragnie nam powiedzieć?

„ Panie Jezu dziękujemy za Twoje Słowo do nas skierowane i przepraszamy za to, że nie chcemy Ciebie słuchać, że nie chcemy czynić tego, czego Ty pragniesz.”

• Mt 15, 29-37

Pan Jezus przyszedł nad Jezioro Galilejskie.  Kiedy dowiedzieli się o tym inni, szybko pobiegli do swoich domów i zabrali ze sobą tych, którzy byli chorzy. Przyprowadzili ich do Pana Jezusa. Pan Jezus popatrzył na niewidomych, tych którzy nie mogą chodzić, którzy nie mogą nic powiedzieć i wszystkich ich uzdrowił. Oni z wdzięczności pozostali przy Panu Jezusie, aż trzy dni, ponieważ chcieli Go słuchać. Panu Jezus zauważył, że są głodni, bo nawet nie mieli kiedy przygotować jedzenia. Poprosił więc swoich uczniów, aby ich nakarmili tym, co mają przy sobie. Kiedy uczniowie wyciągnęli 7 chlebów i 7 rybek, zobaczyli, że tym nie nakarmią ludzi. Dlatego wziął to wszystko Pan Jezus w ręce i pomodlił się. Następnie łamał te chleby i rybki i dawał uczniom, a oni dawali wszystkim ludziom. Kiedy każdy zjadł tak dużo, że nie czuł głodu, uczniowie pozbierali wszystkie resztki i okruszyny.

1. Co się stało nad Jeziorem Galilejskim?
2. Kogo przyprowadzono do Pana Jezusa?
3. Czy ktoś z nas dzisiaj czuje się źle, czy chciałby, aby go przyprowadzono do Pana Jezusa?
4. Czy pamięta ktoś takie chwile, kiedy Pan Jezus przywrócił mu zdrowie, potrzebne siły?
5. Czy łatwo jest poprosić Pana Jezusa o taką pomoc?
6. O co chciałbym poprosić dzisiaj Pana Jezusa?

 „Dziękujemy Ci Panie Jezu, że zawsze widzisz, czego potrzebujemy. Prosimy, żebyśmy zawsze pamiętali, że Tylko Ty możesz nam najpełniej pomóc.”

• Mt 18, 12-14

Pan Jezus pewnego dnia zapytał swoich uczniów: Kiedy pasterz prowadzi na pastwisko swoje owieczki, a ma ich sto i po drodze zgubi się jedna, czy pozostawi wszystkie, żeby tę jedną znaleźć? Dobry Pasterz tak postępuje kiedy się zagubi jego jedna owieczka i idzie na jej poszukiwanie. Kiedy ją znajdzie, razem ze swoimi przyjaciółmi bardzo się cieszy, że znalazła się jego owieczka. Pan Jezus nam mówi, że to On jest tym Pasterzem, który szuka człowieka, gdy przez grzech oddala się od Niego. On nie chce, żeby ktokolwiek zginął.

1. Czy możemy być tak blisko Jezusa, jak ta owieczka?
2. Czy takim Pasterzem może być dla nas nasza mama czy tata?
3. Zamkniemy teraz oczy i pomyślmy sobie, że jesteśmy teraz tacy mali, że Pan Bóg schyla się do nas i bierze nas na swoje ramiona i mocno przytula nas do swojego serca.

„Panie Jezu dziękujemy, że możemy tak blisko Ciebie być, że tak bardzo się o nas troszczysz. Dziękujemy za mamę, tatę i tych, którzy się nami opiekują, że przez nich Ty sam okazujesz nam swoją miłość i czułość.”

 

Propozycje kolorowanek znajdziesz TUTAJ.

 

Podczas wieczornych modlitw można także zaczerpnąć tekst przygotowania się bezpośrednio do Bożego Narodzenia poprzez Nowennę do Dzieciątka Jezus wg zaproponowanych rozważań:

I dzień nowenny do Dzieciątka Jezus

Panie Boże, dzisiaj pragniemy rozpocząć naszą modlitwę do Dzieciątka Jezus przed Świętami Bożego Narodzenia. Bardzo serdecznie prosimy, abyś oczyścił nasze serca, byśmy przyjęli Pana Jezusa jak najlepiej, by On kiedy się narodzi, miał w naszych sercach piękne mieszkanie.

Pragniemy w naszej modlitwie polecić mamę i tatę, którzy pierwsi mówili nam o Tobie i Twojej miłości do nas. Dziękujemy za ich troskę o nas, o to, by nam się nic złego nie stało, byśmy mieli w co się ubrać, byśmy nie chodzili głodni. A najbardziej dziękujemy za to, że przyjęli od Ciebie dar naszego życia.

II dzień nowenny do Dzieciątka Jezus

Dzisiaj mówisz do nas Panie Boże o tym, jak św. Józef dowiedział się, że Maryja będzie Mamą Pana Jezusa. Jemu także nie było łatwo w to uwierzyć, zrozumieć dlaczego tak się dzieje. Nawet chciał zostawić Maryję i uciec od niej, ponieważ nie rozumiał Twojego planu względem Niej. Ale Ty posłałeś do niego swojego Anioła, który wytłumaczył wszystko, dlaczego tak się dzieje. Dziękujemy Tobie za tych wszystkich, którzy pomagają nam zrozumieć to, co czego w naszym życiu nie rozumiemy. Prosimy Cię, abyś nam pomagał zrozumieć czego od nas oczekujesz. Dzisiaj w naszej modlitwie zawierzamy Tobie w szczególny sposób wszystkich ludzi, którym trudno jest wierzyć w Ciebie, w to, że Ty tak bardzo kochasz każdego człowieka. Prosimy, abyś posłał do nich Anioła tak jak do św. Józefa i by uwierzyli w Ciebie.

III dzień nowenny do Dzieciątka Jezus

Panie Boże, nasz Tatusiu kochany. W dzisiejszej modlitwie pragniemy Tobie powierzyć te małżeństwa, które bardzo pragną mieć dzieci, ale nie mogą. Dzisiaj pokazujesz nam w swoim Słowie Zachariasza i Elżbietę, którzy bardzo pragnęli mieć dziecko. Oczekiwali na niego tak długo, że już stracili nadzieję. I Ty wysłuchałeś ich próśb i Elżbieta urodziła syna – Jana, którego nazywamy Janem Chrzcicielem. Wynagrodziłeś ich oczekiwania i modlitwy, które ufnie do Ciebie zanosili. Powierzamy Tobie te wszystkie małżeństwa, które oczekują na dziecko, abyś im pobłogosławił.

IV dzień nowenny do Dzieciątka Jezus

Panie Jezu pragniemy Tobie podziękować za Maryję, za to że Ona zgodziła się być Twoją Mamą, że zgodziła się przyjąć Ciebie. Dziękujemy za Jej FIAT. Prosimy za każdego z nas abyśmy umieli tak jak Maryja Tobie ufać i przyjmować Ciebie do swojego serca. Prosimy, abyśmy razem z Maryją trwali każdego dnia jak najbliżej Ciebie, abyśmy się nie zagubili w codziennych wydarzeniach. Chcemy u Ciebie szukać pomocy, kiedy nie będziemy wiedzieli, co mamy robić.

V dzień nowenny do Dzieciątka Jezus

Dzisiaj Panie Jezu mówisz nam o spotkaniu Maryi i Elżbiety. Kiedy Maryja dowiedziała się, że Elżbieta potrzebuje pomocy, ponieważ za niedługo urodzi dziecko, szybko pobiegła do niej w góry z pomocą. Dzisiaj prosimy za wszystkimi ludźmi, którzy oczekują na Twoje narodzenie, którzy Ciebie kochają. Prosimy Cię za nami, abyś w nas pomnożył miłość do Ciebie, byśmy każdego dnia wzrastali w twojej łasce, byśmy coraz chętniej Ciebie słuchali i wypełniali to, czego od nas oczekujesz.

Zdrowaś Maryjo…

VI dzień nowenny do Dzieciątka Jezus

Maryja kiedy przyszła do Elżbiety wyśpiewała piękny hymn uwielbienia Boga. Dziękuje w nim za wszystkie łaski, których doświadczyła, dziękuje za to, że Bóg się opiekuje każdym człowiekiem, że wywyższa tych, którzy są pogardzani przez innych. Maryja dostrzega, że Pan Bóg wypełnia wszystkie obietnice. Dzisiaj w naszej modlitwie pragniemy powierzyć Tobie Panie Boże nasze rodziny i nie tylko nasze, ale wszystkie rodziny na całym świecie. Pragniemy Ciebie prosić, by panował w nich pokój, zgoda, by każde spotkanie budziło taką radość, jak spotkanie Maryi i Elżbiety. Prosimy, aby było coraz mniej takich rodzin, w których nie pamięta się o Tobie.

VII dzień nowenny do Dzieciątka Jezus

Słowa rozważania zaproponowane przez Mamę… Za wszystkich kapłanów, abyś ich umocnił w powołaniu.

VIII dzień nowenny do Dzieciątka Jezus

Słowa modlitwy ułożone przez Tatę…  Dziękczynienie za wszystko to, co Pan Bóg dla nas czyni a zwłaszcza za Dar Wcielenia, za Dar Bożego Narodzenia.

IX dzień nowenny do Dzieciątka Jezus

Rozważanie poprowadzone przez Rodziców… Za tych wszystkich, którzy potrzebują naszej modlitwy, aby doświadczyli Twoich narodzin w swoim życiu.

 

Schemat sobotniego spotkania ze Słowem:

1. Modlitwa do Ducha Świętego (podana niżej w formie piosenki, bądź inna wybrana)

Propozycja nr 1, kliknij TUTAJ.

Propozycja nr 2, kliknij TUTAJ.

2. Rozmowa na temat przeczytanego Słowa Bożego.
3. Na zakończenie można wspólnie zaśpiewać adwentową pieśń.:

Archanioł Boży Gabriel – zaśpiewaj, kliknij TUTAJ.

Nim nadejdzie – piosenka adwentowa – zaśpiewaj, kliknij TUTAJ.

A ja czekam na Ciebie mój Jezu – zaśpiewaj, kliknij TUTAJ.

 Opracowała: s. Dorota Gościńska